Treść

Na czym polegał straszny grzech „złotego cielca”? Aaron i Izrael wcale nie chcieli tworzyć sobie bożka. Złoty cielec był posągiem, który miał przypominać o Bogu Jahwe. Pod postacią cielca Izraelici mieli oddawać cześć swojemu Bogu. Dlaczego zatem Bóg i Mojżesz tak bardzo się oburzyli?

Widzimy, jak bardzo istotny jest sposób oddawania czci Bogu. Nie wystarczy uznawać Go za Boga, nazywać Go tak, jak określa Go Biblia; dopiero właściwy kult powoduje, że Pan Bóg jest rzeczywiście naszym Bogiem. I jak widzimy z pierwszego czytania, jest to problem istniejący od samego początku objawienia się Boga Izraelowi.

Później, już w czasach królewskich, Jeroboam, król północnego królestwa, powtórzył ten sam grzech, tworząc schizmatyckie ośrodki kultu Jahwe w Betel i Dan. I mimo że chodziło o kult Boga Izraela, prorocy nazwali to grzechem, który doprowadził do upadku północnego królestwa. Mało tego, nawet Jerozolima i świątynia, mimo że były ośrodkiem kultu potwierdzonym przez Boga, zostały zniszczone, bo Izrael nie czcił Boga w sposób właściwy

Kiedy zapytamy, jaki kult Boga jest prawdziwy, znajdziemy w Biblii, i to w Starym i Nowym Testamencie, wiele miejsc, które na ten temat dużo powiedzą. Może warto przytoczyć tylko jedną wypowiedź Pana Jezusa:

Prawdziwi czciciele będą oddawać cześć Ojcu w Duchu i prawdzie (J 4,23).

To sformułowanie niesie w sobie ogromną treść. Zwróćmy uwagę na dwa wymiary. Kult „w Duchu” oznacza: w Duchu Świętym, czyli w tym samym Duchu, jaki jest Duchem Ojca i Syna. A to znaczy, że powinniśmy mieć tego samego Ducha, jaki był w Jezusie. Możemy oddawać prawdziwie cześć Bogu jedynie wówczas, gdy porusza nami ten sam Duch. Pan Jezus wypowiedział to w innym miejscu wyraźnie: Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem (J 13,34). Tylko mając takie samo nastawienie, jakie było w Jezusie Chrystusie, prawdziwie czcimy Boga.

Dzisiejsze czytania liturgiczne: Wj 32, 15-24. 30-34; Mt 13, 31-35

Natomiast: „w prawdzie”, drugi wymiar autentycznego oddawania czci Bogu, oznacza, że do Boga można przystąpić jedynie w prawdzie. Zaczyna się to od wyznania swoich grzechów. Inaczej mówiąc: kult Boga nie może być odłączony od naszego życia. Ten drugi warunek w gruncie rzeczy wynika z pierwszego, gdyż Duch Święty prowadzi nas do całej prawdy, co oznacza, że prowadzi do prawdy wyrażającej się życiem. I tak nie można kochać Boga, nie kochając naszych bliźnich, nawet wtedy, gdy oni nas nienawidzą. Chociaż wydaje się to trudne, jednak tylko wówczas żyjemy w Duchu i prawdzie!

Pod Synajem Izrael dopiero miał się uczyć tych prawd. Nam są one znane od wieków. Ale czy je w swoim życiu realizujemy? Jak nas uczy Pan Jezus w Ewangelii, trzeba te prawdy przyjąć i choć wydaje się, że jesteśmy słabi i nie potrafimy ich realizować, bo ogromna siła „konieczności” odnalezienia się w rzeczywistości dzisiejszego świata to uniemożliwia, to jednak jeżeli zawierzymy prawdzie i za nią pójdziemy, wzmocni ona nas i przemieni, jak maleńki zaczyn kwasowy przemienia całe ciasto; przestaniemy się lękać i z całą odwagą będziemy mogli podjąć prawdziwe życie w Duchu.

Komentarze liturgiczne na każdy dzień roku –zerknij tutaj i wybierz to, co najbardziej cię interesuje

Włodzimierz Zatorski OSB | Jesteśmy ludźmi

Źródło: ps-po.pl, 27 lipiec 2015

Autor: mj